Τελικά, αποδεικνυόμαστε εντελώς ανίκανοι σε αυτή τη χώρα να «χτίσουμε» κάτι χωρίς να αφήσουμε γύρω μας συντρίμμια. Για κάθε μια τρύπα που κλείνουμε, καταφέρνουμε και ανοίγουμε άλλες δύο… Πριν από λίγο έφτασε στο «defence-point.gr» η ακόλουθη καταγγελία: Δανειολήπτης που είχε σταματήσει να εξυπηρετεί την υποχρέωσή του προς την τράπεζα, προσέφυγε στο δικαστήριο με τον νόμο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και δικαιώθηκε, κατορθώνοντας να σβήσει μεγάλο μέρος του χρέους του.
Πρόκειται για μια από τις υποθέσεις που έχουν δημιουργήσει ελπίδες στην ελληνική κοινωνία, ότι δεν περνάει απαρατήρητη η συνυπευθυνότητα των δανειοληπτών και των τραπεζών σε ένα δάνειο και αφού έπαυσαν να ισχύουν οι συνθήκες βάσει των οποίων εκταμιεύθηκε ένα δάνειο, ο δανειολήπτης είναι φυσικό να μην μπορεί να αντιμετωπίσει το ποσό που αρχικώς πλήρωνε στην τράπεζα. Οπότε και τα δικαστήρια αποφασίζουν κατά περίπτωση ποια ελάφρυνση θα επιβάλλουν.
Τι φαίνεται ότι γίνεται όμως; Σε κάθε δάνειο δεν υπάρχει μόνο ο δανειολήπτης, αλλά και ο εγγυητής, οπότε, σύμφωνα πάντα με όσα μας καταγγέλθηκαν, οι τράπεζες στρέφονται εναντίον του εγγυητή. Προφανώς και όλα τα δάνεια δεν είναι ίδια, αλλά όταν απαλλάσσεται ο δανειολήπτης και αρχίζει το κυνηγητό του εγγυητή, που σε πάρα πολλές περιπτώσεις είναι κάποιο πρόσωπο του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος, αυτό που κατάφεραν είναι απλώς το να στραφεί εναντίον άλλης οικογένειας, χωρίς να επεκτείνει και εκεί τις ευεργετικές ρυθμίσεις!
Στην περίπτωση που μας αναφέρθηκε, ένα χρέος ύψους περί τα 250-300.000 ευρώ, μετά από πέντε χρόνια που δεν εξυπηρετείται, έχει φθάσει με τα πανωτόκια στα 500.000 ευρώ, οπότε το να στραφεί το πιστωτικό ίδρυμα εναντίον του εγγυητή ισοδυναμεί με την απόλυτη καταστροφή του δεύτερου! Μήπως η το υπουργείο Δικαιοσύνης και ο κατά γενική ομολογία ευαίσθητος υπουργός, Αντώνης Ρουπακιώτης, οφείλει να δει το θέμα, ώστε κατά περίπτωση τουλάχιστον να μην σώζουμε έναν πολίτη και καταστρέφουμε έναν άλλο;
defence-point.gr