Tου Στρατή Μαζίδη
Η παραμονή μας λοιπόν στο γερμανικό μάρκο γνωστό και ως ευρώ υποτίθεται ότι αποτέλεσε τη στρατηγική επιλογή η οποία θα μας προστάτευε από την υποτίμηση.
Η πραγματικότητα όμως έδειξε ότι το θέμα δεν ήταν η υποτίμηση ως γενική έννοια αλλά η “υποτίμηση” του λαού.
Για παράδειγμα οι κατα καιρούς οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων σε συνδυασμό με τα φοροχαρατσώματα δε συνιστούν ένα είδος υποτίμησης;
> Όταν ο βασικός μισθός από τα € 700,00 πέφτει στα κάτι παραπάνω από € 400,00 για έναν 25αρη νεοεισερχόμενη δεν είναι υποτίμηση;
> Η πτώση των τιμών των ακινήτων ακόμη και σε ποσοστό 60% (έχω χαρακτηριστικές περιπτώσεις) δεν είναι υποτίμηση;
> Το ότι 1.500.000 κόσμος πέρασε στην ανεργία και πλέον από Χ ποσό έχει € 0,00 στην τσέπη του, δεν είναι υποτίμηση;
Τώρα το λόμπυ του ευρώ αφού παραδέχεται τη δραματική κατάσταση που έχουμε περιέλθει, προειδοποιεί ότι αν πάμε στη δραχμή αυτή η υποτίμηση θα γίνει χειρότερη ομολογώντας την αστοχία της αρχικής του εκτίμησης.
Λένε μάλιστα ξεδιάντροπα ότι οι κερδοσκόποι θα κάνουν τα ευρώ τους δραχμές και θα τα πάρουν όλα για ένα κομμάτι ψωμί. Λες και με το ευρώ δεν έχουν πέσει οι τιμές στον πάτο της θάλασσας. Η μόνη διαφορά είναι ότι απλά θα τα πάρουν για ένα κομμάτι στρούντελ ή μπριός.
Εν πάση περιπτώσει όμως η δραχμή μετά από μια περίοδο έντονου κλυδωνισμού με σωστό τιμονιέρη και καλό πλήρωμα μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη και την ευημερία.
Σίγουρα θα ακριβύνουν η Mercedes και η BMW αλλά θα γίνουν πιο προσιτά τα λεμόνια Κορινθίας, το Κασέρι Μυτιλήνης και οι πατάτες του Νευροκοπίου. Αυτά δηλαδή με τα οποία χορταίνει ο άνθρωπος όταν πεινάει.
FreePen
