Τα κάτωθι στοιχεία, που αφορούν στο μέσο όρο των κοινωνικών δαπανών του ελληνικού κράτους κατά το διάστημα 1998-2007, αποτελούν προϊόν μελέτης της ερευνητικής ομάδας του Καθ. Δ. Παπαδημητρίου του Levy Economics Institute of Bard College *, οι οποίοι και επεξεργάστηκαν το πρωτογενές υλικό από τη βάση δεδομένων της Eurostat.
Όπως γίνεται άμεσα κατανοητό, σ’ όλο αυτό το διάστημα των δέκα τελευταίων χρόνων, το ελληνικό κράτος, συγκρινόμενο με μια πλειάδα ανεπτυγμένων χωρών, βρισκόταν πολύ χαμηλά στην κλίμακα των κοινωνικών δαπανών.
Εικ. 1. Μέσος όρος συνολικής δαπάνης ανά κάτοικο, σε ευρώ.
Εικ. 2. Μέσος όρος διοικητικού κόστους ανά κάτοικο, σε ευρώ.
Εικ. 3. Μέσος όρος δαπανών υγείας ανά κάτοικο, σε ευρώ.
Εικ. 4. Μέσος όρος επιδομάτων ανεργίας, σε ευρώ.
Εικ. 5. Μέσος όρος συντάξεων, σε ευρώ.
Παρά τη σκαιή προπαγάνδα και αχρεία παραπληροφόρηση ότι οι Έλληνες απολαμβάνουν ένα γενναιόδωρο κοινωνικό κράτος, τα στοιχεία δείχνουν το εντελώς αντίθετο. Οι δαπάνες ανά κάτοικο για υγεία, επιδόματα ανεργίας, και συντάξεις αποδεικνύονται απελπιστικά χαμηλές. Πολύ χαμηλότερες κι από την άκρως νεο-φιλελεύθερη Ιρλανδία. Το δε εξ ίσου πολύ χαμηλό διοικητικό κόστος ανά κάτοικο, κάθε άλλο παρά σε μεγάλο και αναποτελεσματικό κράτος, με υψηλόμισθους υπαλλήλους παραπέμπει.
Τα επόμενα γραφήματα δείχνουν τις κοινωνικές δαπάνες όχι σε απόλυτους αριθμούς, αλλά ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Εικ. 6. Μέσος όρος κοινωνικών δαπανών ανά κάτοικο, ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Εδώ βλέπουμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται περίπου στο ίδιο επίπεδο με τις χώρες του ΟΟΣΑ, ενώ υπολείπεται του Μ.Ο. της Ευρωζώνης.
