Στη Σημαία
Εσένα που σ’ εχάιδεψε της λευθεριάς η αύρα
περήφανη πρώτη φορά πάνω στην άγια Λαύρα
Εσέ, που χέρι σ’ ύψωσε τρισάγιο και βροντήσαν
όχι φωνές μα ντουφεκιές, όταν σε χαιρετίσαν
οι ντουφεκιές παληκαριών που εμπρός σου αντρειωμένα
γονάτισαν κι’ ωρκίστηκαν να πέσουνε για σένα
Εσένα, που σε κοίταζαν μάνες που στώνα χέρι
βαστούσαν βυζανιάρικα και στ΄άλλο το μαχαίρι
Εσέ, που όταν σ’ αντίκρυσαν οι γέροι ξανανιώσαν
Και μ΄άρματα τη μέση τους την κουρασμένη ζώσαν
Εσέ, ποια ανθρώπινη φωνή μπορεί να ιστορήση
Την ξακουσμένη δόξα σου και να την τραγουδήση ;
Εσύ δεν είσαι από πανιού λωρίδα καμωμένη
Εσύ ‘σαι απ’ αίμα, από καπνούς κι από φωτιά βγαλμένη
Εσύ πετούσες σαν αϊτός πάνω από ηρώων κεφάλια
Σελάγισες σε πέλαγα, σε κάμπους σ΄ακρογιάλια
πάνω από νίκες άμετρες το φλάμπουρό σου εστήθη
Και πάντα δρόμο σ΄άνοιγαν μές’ των εχθρών τα πλήθη
τα χέρια που σε βάσταγαν, τ’ αντρειωμένα χέρια
για να σε μπήξουν σε κορφές, σ΄ απάτητα λημέρια
για να σε δούν πολύ ψηλά, ψηλά απ’ της γης το χώμα
τόσο ψηλά που τ’ ουρανού επήρες πια το χρώμα!
Γ. Σημηριώτης
