"Μας χρειάζεται ένας ηγέτης σαν τον Αλέξιο Κομνηνό"
Η Ιστορία είναι πλούσια σε διδάγματα, και μπορεί να προσφέρει λύσεις σε οποιαδήποτε κρίση, αρκεί να την γνωρίζει κάποιος σε βάθος. Άλλωστε ένας λόγος που οι ελίτ δεν επιθυμούν οι πολίτες να μαθαίνουν ιστορία, είναι για να μην προβλέπουν τις παγίδες που τους ετοιμάζουν, αλλά και για να μην μπορούν να βρουν λύσεις στα προβλήματά τους.
Σύγκριση της βυζαντινής αυτοκρατορίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) αποπειράται ο καθηγητής Ιστορίας και διευθυντής του Κέντρου Βυζαντινών Ερευνών της Οξφόρδης Πίτερ Φράνκοπαν, σε άρθρο του στην εφημερίδα Guardian.
Ο Βρετανός πανεπιστημιακός υποστηρίζει ότι η ΕΕ θα μπορούσε να πάρει σημαντικά μαθήματα από μία από τις ελάχιστες πολυεθνικές κρατικές δομές που άντεξαν περισσότερο από μία χιλιετία (από το 330 έως το 1453μ.Χ.).
«Η Βυζαντινή αυτοκρατορίαήταν μια πολύγλωσση, πολυεθνική κοινοπολιτεία που εκτεινόταν σε διαφορετικά κλίματα και ποικίλες τοπικές οικονομίες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά διέθετε και κοινό νόμισμα, η αξία του οποίου δεν κυμαινόταν ανά τους αιώνες.
Σε αντίθεση με την ΕΕ, το Βυζάντιο δεν κατατρυχόταν από ανεπάρκεια και ανακολουθία σε ό,τι αφορά τη συλλογή φόρων και δεν υπήρχε πιο ελκυστική περιοχή για να τοποθετήσει κανείς τα κέρδη του υπονομεύοντας έτσι τη δομή της αυτοκρατορίας. Η βυζαντινή διακυβέρνηση ήταν λιτή, απλή και αποτελεσματική», γράφει ο βρετανός ιστορικός.
Και τονίζει: «Δεν αμφισβητείτο το γεγονός ότι διαφορετικά τμήματα της αυτοκρατορίας μπορούσαν να έχουν διαφορετικούς κανονισμούς ή φορολογικά συστήματα. Για να λειτουργήσει το κράτος με κοινό νόμισμα έπρεπε να υπάρχει δημοσιονομική, οικονομική και πολιτική ένωση, οι φόροι έπρεπε να καταβάλλονται από την περιφέρεια προς το κέντρο και ήταν απολύτως κατανοητό ότι τα έσοδα έπρεπε να εκτρέπονται από τις πλούσιες περιοχές σε εκείνες που είχαν λιγότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές, ακόμη κι αν αυτό δεν χαροποιούσε τους πάντες».
Ο βρετανός ιστορικός υποστηρίζει ότι οι σημερινοί ιθύνοντες των Βρυξελλών θα μπορούσαν να διδαχτούν από τον τρόπο με τον οποίο το Βυζάντιο αντιμετώπισε μια χρόνια ύφεση, «η οποία επήλθε από τον ίδιο θανατηφόρο συνδυασμό που γονάτισε τις σημερινές δυτικές οικονομίες. Τη δεκαετία του 1070 μ.Χ., τα κυβερνητικά έσοδα κατέρρευσαν, ενώ τα έξοδα συνέχιζαν να αυξάνονται για υπηρεσίες κρίσιμης σημασίας όπως ο στρατός. Όλα αυτά επιδεινώθηκαν από μια χρόνια κρίση ρευστότητας. Κανένα έλεος δεν επιφυλάχθηκε για τους υπαίτιους της κρίσης.
Ο Χέρμαν Βαν Ρομπάι της εποχής, ένας ευνούχος ονόματι Νικηφορίδης λιντσαρίστηκε από πολίτες εξαγριωμένους με την αύξηση των τιμών και την πτώση της ποιότητας ζωής. Άλλοι απομακρύνθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από τα πόστα τους».
Οι πολιτικές που είχαν υιοθετηθεί αποδείχτηκαν καταστροφικές, καθώς δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα. Σε αυτές συμπεριλαμβανόταν η υποβάθμιση του νομίσματος κόβοντας νομίσματα και μειώνοντας το ποσοστό πολύτιμου μετάλλου. Καθώς η κατάσταση χειροτέρευε, ήταν όλα για ξεκαθάρισμα της παλαιάς φρουράς. Εισήχθη νέο αίμα και μαζί με αυτό και ριζοσπαστικές ιδέες. Η λύση ήταν τριμερής.
Πρώτον, το νόμισμα βγήκε από την κυκλοφορία και αντικαταστάθηκε από νέες υποδιαιρέσεις που αποτελούσαν δίκαιη αντανάκλαση της πραγματικής αξίας.
Δεύτερον, το φορολογικό σύστημα μεταρρυθμίστηκε, με την αρχή του ποιος είχε τι στην κατοχή να αποτελεί ως κριτήριο για αύξηση των κρατικών εσόδων.
Τέλος, ήρθησαν οι εμπορικοί φραγμοί για να ενθαρρυνθούν όσοι διέθεταν ξένο κεφάλαιο να επενδύσουν φθηνότερα και ευκολότερα από ό,τι στο παρελθόν - όχι αποκτώντας ακίνητα, αλλά ειδικά για το εμπόριο. Τέτοια ήταν τα προβλήματα της αυτοκρατορίας που οι εμπορικοί δασμοί έπεσαν στο σημείο που οι ξένοι επενδυτές μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερο κέρδος από τους ντόπιους, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, ώστε να τονωθεί η οικονομία.
Το σχέδιο πέτυχε. «Και μάλιστα δεν ήταν τόσο επώδυνο όσο πολλοί φοβούνταν και ανένηψε έναν ασθενή που υπέφερε από οικονομική ανακοπή. Ο ηγέτης που ανοικοδόμησε εξαρχής το Βυζάντιο ήταν ο Αλέξιος Κομνηνός (στο θρόνο από το 1081 έως το 1118 μ.Χ.), όμως πλήρωσε το τίμημα για τις μεταρρυθμίσεις του. μισητός όσος ζούσε για τις σκληρές αποφάσεις που πήρε, οι ιστορικοί τον αγνοούσαν επί αιώνες. Σήμερα πρέπει να ψάξουμε για κάποιον που να μπορεί να σηκώσει ένα αντίστοιχο βαρύ φορτίο», καταλήγει ο Φράνκοπαν.
ΠΗΓΗ