Γράφει ο Μακεδών
Η υπογραφή που ολοκληρώνει την συμφωνία των υπουργών της τριμερούς διακυβερνητικής Συμφωνίας, μεταξύ Ελλάδας, Ιταλίας και Αλβανίας, για την κατασκευή του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου Trans Adriatic Pipeline (TAP)δεν έχει μόνον οικονομικές προεκτάσεις, αλλά και πολιτικές (εθνικές, καλύτερα).
Όπως σας έχουμε ήδη ενημερώσει από αυτήν την στήλη, η Ελλάδα καθυστερούσε την υπογραφή της Συμφωνίας, έχοντας κατά νου δύο στοιχεία. Κατ’ αρχήν, ο αγωγός θα περνά από την Τουρκία. Αυτό σημαίνει πρώτον, ότι η Τουρκία εξασφαλίζει σημαντικές ποσότητες ενέργειας, με ευνοϊκούς όρους. Η χωρητικότητα του θα είναι 16 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως, από τα οποία τα έξη δισ. θα παίρνει η Τουρκία και μόνο τα 10 δισ. θα στέλνονται στην ευρωπαϊκή αγορά (δηλαδή, το 40% περίπου).
Δεύτερον, σε περίπτωση κρίσης μεταξύ μας, η Τουρκία μπορεί να διακόπτει τη ροή, οπότε δημιουργείται πρόβλημα σ’ εμάς. Αν οι μεταξύ μας σχέσεις ήσαν διαφορετικές, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Όμως, η μέχρι τούδε στάση της Τουρκίας δεν μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε.
Το άλλο στοιχείο είναι ότι χρησιμοποιούσαμε την «υπογραφή» μας ως διαπραγματευτικό όπλο προς την Αλβανία, προκειμένου η χώρα αυτή να αποδεχθεί την ισχύ της Συμφωνίας που υπογράψαμε μαζί για την οριοθέτηση της ΑΟΖ, και την οποία τώρα αρνείται. Αυτόν μάλιστα τον φόβο, τον είχε εκφράσει και ο Αλβανός ΥΠΕΞ κ. Παναρίτι, με έκθεσή του προς την αλβανική κυβέρνηση.
Μένει να δούμε, αν υπήρξε μυστική συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών, πριν από την υπογραφή, προκειμένου να διευθετηθεί αυτή η εκκρεμότητα. Αλλά, το γεγονός, ότι αιφνίδια αποφασίσθηκε η υπογραφή της Συμφωνίας, ενισχύει τις πληροφορίες ότι η επίσκεψη του κ. Σαμαρά στο Κατάρ, είχε μεν ως πρόσχημα τις διακρατικές οικονομικές συμφωνίες, ενώ στην πραγματικότητα οφειλόταν σε πίεση των ισχυρών,να επέλθει συμφωνία και με τον κ. Ερντογάν.
Σ’ αυτό, όπως γράψαμε πριν από λίγες ημέρες, συνηγορούν δύο γεγονότα.
Πρώτονότι όταν καλείται ένας πρωθυπουργός σε μια χώρα, δεν νοείται η ύπαρξη πρωθυπουργού και άλλης χώρας, παρά μόνον αν πρόκειται να συζητήσουν οι δυο τους. Και δεύτερον, δεν ισχύει το προβαλλόμενο περί «διακρατικών οικονομικών συμφωνιών», αφενός επειδή το Κατάρ δεν συμμετέχει σε διαγωνισμούς παρά αναλαμβάνει έργα μόνον με αναθέσεις, και αφετέρου εμείς δεν μπορούμε να αναθέτουμε έργα, αφού το απαγορεύει η Ενωμένη Ευρώπη.
Τι συζήτησαν οι κ.κ. Σαμαράς-Ερντογάν,δεν θα αργήσουμε να το μάθουμε. Θα φανεί από τις ενέργειες.Όπως και θα πρέπει να εξηγηθεί γιατί κάναμε το δωράκι -εκτός από τους Τούρκους- και στους Αλβανούς, οι οποίοι κινητοποιούσαν «θεούς και δαίμονες» προκειμένου να υπογραφεί συμφωνία, αφού από το Δυρράχιο θα συνεχισθεί ο αγωγός προς την Ιταλία.
Υπάρχει όμως και άλλο παρασκήνιο. Ο αγωγός ξεκίνησε ως ελληνοϊταλικός και κατέληξε στην πορεία ελληνοαλβανικοϊταλικός. Δεν θα περάσει από τη Θεσπρωτία (για Ιταλία), αλλά μέσω Καστοριάς από το αλβανικό έδαφος. Στον ηπειρωτικό Τύπο υπάρχουν πολλά δημοσιεύματα για τις κινητοποιήσεις οικολογικών σωματείων, που ήσαν αντίθετα με την κατασκευή του αγωγού μέσω Θεσπρωτίας (οι Καστοριανοί προφανώς δεν έχουν οικολογικές ευαισθησίες). Έτσι, εκ του μη όντος, απέκτησαν ένα μεγάλο δώρο οι Αλβανοί.
Όλα αυτά, αναμένοντας στη συνέχεια τις εξελίξεις, όπου θα φανεί ποια συμφέροντα πίεσαν ώστε και να αλλάξει ο αρχικός σχεδιασμός της διαδρομής του αγωγού και να παραμερισθούν τα δύο προαναφερόμενα στοιχεία που καθιστούσαν επιφυλακτική την ελληνική πολιτεία.
Βόρεια